ความสุขมวลรวมประชาชาติ

ภูฏานเป็นประเทศที่ใช้ดัชนีความสุขมวลรวมประชาชาติ (Gross National Happiness) แทนการวัดความเจริญทางเศรษฐกิจแบบ GDP ชาวภูฏานดำเนินชีวิตด้วยความเรียบง่าย ให้ความสำคัญกับความสุขทางจิตใจมากกว่าวัตถุ พวกเขาเชื่อว่าการพัฒนาต้องสมดุลทั้งด้านวัตถุและจิตใจ รัฐบาลส่งเสริมให้ประชาชนรักษาวัฒนธรรมดั้งเดิม ขณะเดียวกันก็เปิดรับการพัฒนาอย่างพอเหมาะ

วิถีพุทธในชีวิตประจำวัน

พุทธศาสนาเป็นส่วนสำคัญในชีวิตประจำวันของชาวภูฏาน ทุกหมู่บ้านมีวัดเป็นศูนย์กลางชุมชน ชาวบ้านจะตื่นแต่เช้าเพื่อสวดมนต์และทำบุญ ก่อนเริ่มกิจวัตรประจำวัน พวกเขาเชื่อในเรื่องกรรมและการทำความดี การแต่งกายแบบประเพณีดั้งเดิมยังคงเป็นที่นิยม ผู้ชายสวมโชะ (Gho) และผู้หญิงสวมคิรา (Kira) แม้ในชีวิตประจำวัน

การเกษตรและการพึ่งพาตนเอง

เกษตรกรรมเป็นอาชีพหลักของชาวภูฏาน โดยเน้นการทำเกษตรอินทรีย์และการพึ่งพาตนเอง ชาวบ้านปลูกข้าวแดง พืชผัก และเลี้ยงสัตว์เพื่อบริโภคในครัวเรือน มีการแลกเปลี่ยนผลผลิตระหว่างชุมชน และใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการทำการเกษตร เช่น การใช้ปุ๋ยชีวภาพ และการหมุนเวียนพื้นที่เพาะปลูก

การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม

ภูฏานให้ความสำคัญกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมอย่างจริงจัง รัฐธรรมนูญกำหนดให้พื้นที่ป่าไม้ต้องไม่น้อยกว่า 60% ของประเทศ ชาวบ้านมีวิถีชีวิตที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม ใช้พลังงานสะอาดจากน้ำ ลดการใช้พลาสติก และมีส่วนร่วมในการดูแลรักษาป่าไม้และแหล่งน้ำในชุมชน ทำให้ภูฏานเป็นประเทศที่ปล่อยคาร์บอนติดลบ (Carbon Negative) แห่งเดียวในโลก Shutdown123